Bukareszt

Jedziemy do Bukaresztu, nie żartuje jedziemy – autostradą, nikt asfaltu nie ściągnął na noc, droga się nagle nie skończyła, nie no jednym słowem nuda, zasnąć można, dobrze, że są rumuńscy kierowcy, a przy nich człowiek musi być czujny, oj musi.
Jest i Bukareszt i ....jest. Ani mnie nie zachwycił ani nie zdegustował. Czauczesku miał wizję Paryża, ba pewnie nawet chciał być lepszy i dawać burzyć co przeszkadzało (trochę zabytków poszło, co tam zabytki – wizja się liczy!). Duże, ba bardzo duże wrażenie zrobił na mnie budynek Parlamentu, szkoda tylko, że jak to w Rumuni działa – szlag go niechybnie trafi jak moje kasyno w Konstancy, no i szkoda, że do środka nie weszłam.
Bukareszt przypomina nam, a zwłaszcza Maćkowi Nową Hutę – wszystko to wielkie i dość zaniedbane, a niewątpliwie piękne i urokliwe ostałe się jeszcze zabytki skrzętnie poukrywane w czeluściach molochów. Tylko nasza poczciwa Huta Łuku Triumfalnego nie ma, a Bukareszt ma i jeszcze rzekę obok Parlamentu bo Nicola tak chciał i już.
Jeszcze jedno jest w Bukareszcie świetne – ulice czteropasmowe tylko bez rzeczonych pasów, ot czarna szeroka wstęga. Daje to nieograniczone możliwości i jeszcze potęguje ułańską fantazję rumuńskich mistrzów kierownicy. Maciek usiłuje się dostosować, a ja tylko wrzeszczę, żeby dał spokój, bo patrząc na ich „nastukane” samochody wiem, że im nie zależy, a ja kocham moją „17”.
Kierunek camping w Braszowie – wszak trzeba by odzyskać konopkowy dowód (parę granic przed nami).

Zdjęcia (8)

Komentarze (0)